Raden

De premier van ons prachtige land keek vanaf het balkon van zijn ambtswoning naar beneden. Zijn volk krioelde en juichte onder zijn voeten. "Geert!" riep het volk naar zijn premier. (Het volk mocht zijn premier bij de voornaam noemen.) De premier was een man van het volk, hij verkeerde met hen op voet van gelijkheid, daar veranderde de hoogte van het balkon van zijn Rotterdamse stadspalazzo niets aan. "Geert!" riep het volk der Nederlanden, "Geert! Wat denken wij?" De premier sloot enkele seconden zijn ogen. Hij nam zijn taak als stem des volks serieus. Met een ruk opende de premier zijn ogen en riep met gestrekte armen over de massa uit: "Rocaille!". Het volk barstte in een luid gejoel uit. Ongelooflijk! Weer had Geert het goed geraden. Deze ochtend had hij ook al Peniskoker, Indiaantje, Terminator 2, Jeltje van Nieuwenhoven, Terschelling, Patatje Met en Kamperfoelie goed geraden. Wat een leuk spel, dit konden zowel Geert als het volk de hele dag wel spelen. “Wat een feest van herkenning!” riepen zowel Geert als het volk gelijktijdig uit, waarna schokgolven van liefde het G.W. Burgerplein overspoelden.

PC-Onthooft-Prijs 2009

Ik kreeg net een mailtje waarin stond dat ik de PC-Onthooft-Prijs 2009 - een literaire prijs van het satirische studentenblad Propria Cures - gewonnen heb voor mijn stukje 'Nico'.
Het zou tijd worden dat ik eens een literaire prijs won! Ik heb immers al vijf stukjes geschreven in mijn leven. Zes, als we dít stukje meetellen.
Ik verwacht bij de tiende minstens de Nobelpijs voor de Literatuur of voorpaginaatje Volkskrant.