Voorlezen (4)

Onverklaarbaar hoe bij het voorlezen alles soms ineens samenvalt. Ik ben dezelfde. Mijn verhalen zijn hetzelfde. Mijn flauwe grappen tussendoor zijn iedere keer anders, maar toch hetzelfde. Het publiek is altijd hetzelfde: mensen die mij niet kennen maar zijn blijven zitten omdat ze nog drinken in hun glas hebben. Het voorlezen gaat altijd wel goed, maar soms klopt alles. Ik lees voor, de mensen lachen. Ik zeg dingen over mijn verhaaltjes, de mensen lachen. Meisjes knopen een knoopje van hun kleding los. Mannen gaan wijdbeenser zitten. Ik houd mijn buik in en lees, zonder op het papier te kijken, ‘Het lelijkste schilderij ter wereld’ voor. Ik verkoop vier boeken en kijk naar de grond wanneer ik gevraagd word wanneer mijn tweede boek verschijnt. Na afloop zegt er altijd iemand: ‘Jouw stem lijkt op die van Nico Dijkshoorn, heb je dat wel eens gehoord?’