Wanneer mijn voorouders voor het eerst over ijs liepen weet ik niet. Op gladde oppervlakken grijp ik de grond met mijn tenen – door mijn schoenen heen, een beproefde methode waardoor ik nooit uitglijd. Mijn vader, zusje en ik hebben dezelfde lange tenen. Mijn moeder heeft een andere achternaam. Onze geschiedenis is dat we al eeuwen op vlak land wonen dat er alleen anders uitziet wanneer je er met je rug op ligt. Ik ben de eerste uit mijn familie die geen vogels eet.
Ik ben de eerste uit mijn familie die boeken schrijft, mijn betachtergrootneef Anton Koolhaas even niet meegerekend. Al schrijf ik eigenlijk geen boeken, maar stukjes. Die stukjes worden achter elkaar gezet, in een bepaalde volgorde, zodat ze een lopend verhaal vormen en vervolgens in boekvorm worden uitgebracht. Mijn familie leest mijn boeken niet. Ik zal nooit iemand dwingen mijn werk te lezen. Ik zal mijn best doen mensen kenbaar te maken dat het bestaat, of ze het lezen interesseert me niet. Ik wil een goed stukje schrijven, dat is het. Ik ben niet geïnteresseerd in meerdere drukken, in televisieprogramma’s, in prijzen, vertalingen, kartonnen poppen van mezelf in boekwinkels, het schrijven van het Boekenweekgeschenk of hoge oplages. Ik hoop dat de uitgeverij die mijn werk uitgeeft haar geld terugverdient zodat het koffiezetapparaat niet wegbezuinigd hoeft te worden.
Toen ik mijn oma vertelde dat er een boek uitkwam dat ik geschreven had zei ze: ‘Ik heb een keer een boek van je gekregen voor mijn verjaardag. Het ging over een familie in Ierland. Het waren kleine letters, ik kon ze toch lezen. Ik kan nog steeds boeken met kleine letters lezen. Ik leende het uit aan je moeder maar kreeg het nooit terug.’
Daarna keken we op tv hoe een Friese schaatser met blozende wangen weer wereldkampioen werd. We aten chips en ik dronk van de kleine flesjes rode wijn die mijn oma altijd speciaal voor mij koopt. Ze zei dat ik de houdbaarheidsdatum moest controleren, wat ik deed. Ik zag dat de wijn ons in principe allemaal zou overleven.
