Als ik wakker word, dendert een sloopkogel door mijn hoofd. Mijn mond is vies en droog. Mijn hoofd ligt op mijn natte aantekeningenschrift. Mijn gezicht zit vol blauwe vlekken. Wat ik geschreven heb is onleesbaar.
Alle lichten zijn aan.
Ik was op de buurtvergadering om te klagen over mijn buren, over hun overlast, maar was te dronken om een volle zin te vormen. De wijkagent knikte, maar maakte geen aantekeningen. Na afloop trakteerde er iemand op cake.
Bij de lunch had ik een glaasje rosé te veel gedronken. Op straat heb ik goedkope sigaretten gebietst.
In mijn aantekeningenschrift is één filosofisch inzicht gered van mijn dronken taal, mijn boezem zwelt van trots als ik het teruglees:
Het Kabinet Rutte bestaat uit Liberalen (verkiezen het vlees boven de geest), Christenen (verkiezen de geest boven het vlees) en Vrijheidsstrijders (willen geen Halal-vlees in de schappen).
