Als wij Nederlanders ergens een hekel aan hebben, dan is het wel aan succes. Meer nog, aan andere mensen die wel succes hebben. Die ogenschijnlijk iets gemaakt hebben van hun leven. Wij zijn het soort volk dat expres zijn hoofd omdraait als we een mooie auto op straat zien rijden. Dan gunnen we de eigenaar niet dat er naar zijn auto gekeken wordt. Door ons.
Dat wat te groot en te succesvol wordt willen wij Nederlanders vernietigen. Wij vallen altijd voor de loser, de sukkel, de schlemiel die het net niet redt. Mocht het Nederlands Elftal, misschien wel de grootste mislukking uit onze landsgeschiedenis, ooit daadwerkelijk een prijs halen, de Oranje hordes zouden afdruipen. Het feest is voorbij. Met succes willen we niets te maken hebben. We willen ons herkennen in de mislukking. En de rood-wit-blauwe schmink van onze dikke gezichten huilen.
De helden die wij Nederlanders als Volkshelden vereren moeten helden in opkomst zijn. Arrivés kotsen wij uit. Mannen als Freek de Jonge en Johan Cruijff zetten wij graag op hun plaats. Zetten ze weg als oude gekken. Wij zien onze grote mannen graag vallen. Pas als ze op de grond liggen, kunnen wij ons weer in hen herkennen.
De volgende volkshelden die vallen zullen Matthijs van Nieuwkerk, Fokke & Sukke en GeenStijl zijn. Te groot geworden, te alomtegenwoordig. Daar houden wij niet van. Als ze een moment van zwakte tonen, dan maken wij Nederlanders daar gebruik van en zullen hen van het voetstuk trappen waar wij ze zelf opgehezen hebben . GeenStijl als eerste. Hun ooit zo stevige vuist is een slap en wuft handje geworden. Hun knieën knikken voor reclameinkomsten. De blaffende boodschap verworden tot een zacht en clichématig gekef. De ooit zo gevreesde en scherpe Rutger is die gekke ome Rut van de televisie geworden. Daar zijn we niet meer bang voor, daar gaan we lekker gek mee doen. Wij Nederlanders. Hand in hand.
