Ik zit in mijn atelier. Ik doe niet veel. Soms lees ik een bladzijde uit een boek. Soms bekijk ik plaatjes van blote vrouwen op internet. Ik heb me voorgenomen eigenlijk geen plaatjes van blote vrouwen op internet meer te bekijken, omdat ik bang ben mijn seksualiteit te vernietigen. Ik probeer zoveel mogelijk in het boek te lezen, maar de blootplaatjes hebben een grotere aantrekkingskracht.
Daar wordt aan de deur geklopt, hard geklopt. Ik klap mijn laptop dicht.
Ik: 'Binnen'.
Een van de kunstenaars die ook in het ateliercomplex werkt komt binnen.
Hij: ‘Kun je me helpen?' Ik : ‘Wat moet ik doen?’ Hij: ‘In mijn atelier, rechts om de hoek, staat een schilderij.’ Hij: ‘Wil je water in mijn schilderij gooien?’ Ik: ‘Ik begrijp niet wat je bedoelt.’ Hij: 'Loop maar mee.'
We lopen naar boven, naar zijn atelier. Rechts om de hoek ligt een schilderij. Op de grond. Met de beschilderde kant naar beneden.
Hij: ‘Dit moet heel bijzonder voor je zijn, om eens in de buurt van echte kunst te zijn.’ Ik: ‘Dit is een magisch moment is, ik voel je kunstenaarskracht in me overstromen.’
Hij lacht, gelukkig.
In het schilderij ligt een plas water. Naast het schilderij staat een fles water.
Hij: ‘Ik moet naar mijn werk. Het water stroomt waarschijnlijk het schilderij uit. Als het water bijna op is, moet jij de plas weer aanvullen. ‘
Hij: ‘Denk je dat het gaat lukken?’
'Ik denk het wel,' zeg ik.
Ik: ‘Wat ben je aan het maken?’ Hij: ‘Ik weet het niet precies, maar het gevoel klopt.’ Hij: ‘Ik moet naar mijn werk. Mag ik je fiets lenen?’ Ik: ‘Dat mag, maar allebei de banden zijn lek.’ Hij: Dat maakt me niet uit.’
De kunstenaar leent mijn fiets en rijdt naar zijn werk. Als ik even later kijk of het water al weggestroomd is, of ik de plas moet bijvullen, zie ik dat in het atelier van de kunstenaar een kat van de plas water aan het drinken is. Ik laat het maar zo, ik krijg waarschijnlijk steeds meer inzicht in echte kunst.
