Ik maak me zorgen om de toekomst van de schrijversbiografie.
Ik lees graag schrijversbiografieën, ik wil tot mijn dood schrijversbiografieën kunnen blijven lezen.
Ik ben nu vierendertig.
Met wat pech ben ik pas op de helft van mijn leven.
Ik vrees voor de toekomst van de schrijversbiografie.
Waar zijn de lelijke schrijvers gebleven?
Waar zijn de gekke schrijvers gebleven?
Waar zijn de schrijvers die slakken de ogen afknippen?
De literatuur was altijd het domein van de verschoppelingen en de geheime denkers, nu wordt er vooral geschreven door mensen die schrijven heeerlijk vinden.
Ik ben bang dat alle schrijversbiografieën, die over een paar jaar verschijnen, over schrijvers die nu nog in leven zijn, zo gaan:
Hij ging naar het vwo, hij had veel vrienden en vriendinnen, hij was goed in sport, hij ging Nederlands studeren aan de UvA, hij werkte drie dagen per week als redacteur, hij schreef drie dagen in de week, een keer per week voetbalde hij, hij trouwde, hij scheidde, hij trouwde weer, hij poetste drie keer per dag zijn tanden, hij schreef vijf boeken en een nooit afgemaakte dichtbundel, hij stierf, einde.
Mijn gedachten zijn warrig, maar ik geloof dat ze iets van een mening bevatten en dat ik deze mening ook echt meen.
