Ik las iets dat ik zelf geschreven heb. Ik las:
Ik zeg tegen de mensen dat de literatuur schrijvers helemaal niet nodig heeft, dat de literatuur alleen maar drukkers, redacteuren en marketingmensen nodig heeft. De mensen zeggen dan: ‘Maar wie schrijft al die boeken dan vol?’ Ik zeg dan dat ze de marketingmensen niet moeten onderschatten, die verzinnen daar wel wat op.
Ik geef het niet graag toe, maar ik heb gelijk. Schrijvers zijn onnodig geworden. Moderne schrijvers, schrijvers die nu nog in leven zijn, schrijven boeken die niet kunnen tippen aan oudere boeken. Het boek is uitontwikkeld, klaar. De hedendaagse literatuur pruttelt voort, als een koffiezetapparaat dat iemand vergeten is uit te zetten. Ik lees zelf voornamelijk tweedehands boeken. Onontdekte schatten die nooit een succes zijn geworden. Zoals ‘Het boek der omhelzingen’ van Eduardo Galeano. Hoewel er genoeg boeken zijn, komen er steeds meer boeken bij. Uitgeverspanden moeten betaald worden, redacteuren hebben huur en een gezin, drukkers drukken niet omdat ze een passie voor drukken hebben. Laten we stoppen met nieuwe boeken maken. Laten we stilstaan en achterom kijken. Kijken wat er al gemaakt is. Als er nooit meer nieuwe boeken zouden komen, zou je toch iedere dag een onbekend boek kunnen lezen. Er is genoeg. Ik roep de schrijvers op geen boeken meer te schrijven. Uitgeverijen en redacteuren kunnen schatgravers worden. Drukkers kunnen de nieuwe schatten drukken. Marketingmensen kunnen flitsend nieuw vormgegeven oude boeken aan kranten en tijdschriften pluggen. Met een nieuwe voorkant is een oud boek weer nieuw. Het alfabet heeft er al jaren geen nieuwe letters bijgekregen. Wie werpt de eerste steen? Welke schrijver durft als eerste geen boek uit te brengen?
