Om de zoveel tijd wisselt een vriend van mij van identiteit. Zo was hij de afgelopen tijd al 1.) de keizer van de Nederlandse internetstrip, 2.) de nachtburgemeester van Tilburg en 3.) de voormalig nachtburgemeester van Tilburg. Misschien vergeet ik nog iets. In zijn meest recente incarnatie is hij 4.) een banneling. Kent u van die mensen die zeggen: 'Ik ben het zat, Nederland is Nederland niet meer, ik vertrek.'? Hij is zo iemand. Met één groot verschil, hij vertrok ook echt - iets dat de meeste mensen die zoiets zeggen niet doen.
Hij vertrok naar België, naar Gent. Hij riep: 'Nou, ik ga hoor! Houd me niet tegen!'
We hielden hem niet tegen.
Wilde hij dat we hem tegenhielden?
Ik zocht de vriend af en toe op in Gent. Hij was bezig met een boek, vond een Vlaamse vriendin, en kreeg rotwerk waarbij hij zijn geblesseerde been met vershoudfolie inbond tegen de pijn.
De vloek die Bukowski over jongens met literaire ambities uitsprak.
Maar nu vraagt de vriend zich af wat hij in Gent doet. Als hij voor Maart niet weet wat hij in Gent doet, keert hij terug naar Tilburg, zegt hij. Ik zeg hem dat ik wel weet wat hij in Gent doet. Hij heeft een drang naar transformatie, wil steeds maar een nieuwe identiteit voor zichzelf creëren. Waar hij zich compleet mee identificeert, die hij vervolgens zat is, en waar hij van wil scheiden.
Ik voorspel dat zijn volgende identiteit die van de teruggekeerde verloren zoon zal zijn. Die de lokroep van zijn vrienden ('Kom Terug!') niet langer kon weerstaan en is teruggekomen.
Maar wij hebben helemaal niets gezegd.
