Ik ben in een zaal vol humanistici. Ik ben aanwezig op vrijwillige basis. Ik ben niet door de humanistici ontvoerd en ontkleed en op de grond geworpen zodat de humanistici allerlei humanistische voorwerpen in me kunnen steken of zo. Onderweg naar de zaal vol humanistici regende het. We verplaatsten ons door te nauwe straten naar de zaal. In de zaal worden diploma’s uitgereikt. Er zijn studenten afgestudeerd aan de universiteit voor Humansitiek. Mijn vriendin is een van hen. Met haar erbij zijn er nu 422 afgestudeerde humanistici in Nederland. Ik weet niet precies wat het Humanisme inhoudt. Ik heb het wel eens op Wikipedia opgezocht, en het wel eens aan mijn vriendin gevraagd, maar ik snap er niet veel van. Volgens mij is het iets met pauwenveren of powerveren, dat versta ik nooit. In de zaal zijn in geen veren aanwezig, wel veel bloemen - allerlei soorten bloemen. Bijna alle humanistici hebben een flesje water voor zich op tafel staan. Ik weet niet of ze het water zelf, van thuis, hebben meegebracht, of het op de toiletten van de Universiteit voor Humanistiek in hun flesje hebben gedaan.
Als mensen aan me vragen wat mijn vriendin studeert, weet ik nooit hoe ik dat verdomde Humanisme uitgelegd krijg. Dus zeg ik altijd maar dat mijn vriendin voor dierenartsassistente leert. Dan knikken de mensen gelukkig begrijpend.
In de zaal vol humanistici luisteren we met z’n allen naar een toespraak. Geklik van fototoestellen. Er liggen bloemblaadjes in het natte gangpad. Een vrouw begint te hoesten. Ze zit achterin de zaal. De vrouw blijft maar hoesten. Ze heeft een echte hoestbui. Sommige humanistici draaien hun flesje water open en nemen een slokje water. De spreker stopt met praten. Iedereen kijkt naar de vrouw die achterin de zaal zit te hoesten. Ze heeft een vuist voor haar mond en kijkt met haar rode hoofd naar beneden terwijl ze maar doorhoest. Niemand van de humanistici biedt de vrouw een slokje water aan.
